کد مطلب:59755 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:224

محمد بن اسحاق روایت كرده است كه: در جنگ اُحد، پرچمدار سپاه دشمن ، شخصی به نام «طلحة بن ابی طلحه» از خاندان «عبدالدّار» بود علی (علیه السلام) او را كشت ، سپس پسر او «ابا سعید بن طلحه» را (كه پرچمدار دوّم شده بود) كشت ، سپس برادر طلحه را كه «كلده» نام داشت كشت و بعد از او «عبداللّه بن حمید» به میدان آمد، (علی (علیه السلام»او را نیز كشت ، سپس «حكم بن اَخنس» به میدان آمد و به دست علی (علیه السلام) كشته شد.

بعد از او «ولید بن ابی حُذیفه» و سپس برادر او «اُمیة بن ابی حذیفه» و «اَرْطاة بن شرحبیل» و «هشام بن امیه» و «عمرو بن عبداللّه و بشر بن مالك و صَوْأب (غلام خاندان عبدالدّار») یكی پس از دیگری به دست با كفایت علی (علیه السلام) به هلاكت رسیدند. و فتح و پیروزی به دست علی (علیه السلام) انجام گرفت و مسلمین (فراری) پس از گریز، نزد پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) بازگشتند و به دفاع از آن حضرت پرداختند و سرزنش خداوند همه آنان را به خاطر فرارشان فرا گرفت ، جز علی (علیه السلام) كه از این بحران خطیر سرافراز بیرون آمد.[1] .

1. مطابق بعضی از روایات ، در همان آغاز جنگ اُحد، نُه نفر از پرچمداران دلاور دشمن كه از خاندان بنی عبدالدّار بودند و یكی از آنان غلامشان بود همه به دست علی (علیه السلام) كشته شدند. اولی آنان «طلحة بن ابی طلحه» بود كه او را «كبش الكتیبه» (قوچ و سردار ستون دشمن) می نامیدند.
   

   (تفسیر برهان ، ج 1، ص 31 سیره ابن هشام ، ج 1، ص 14 كحل البصر، ص 88).